Bundan aylar önce arkadaş grubumuzdan bir arkadaşımız, kendine iyi geleceği düşüncesiyle bir süre bizimle görüşmeme kararı almış ve hepimiz buna hem çok üzülmüş hem çok öfkelenmiştik. İnsan olmayı deneyimlemenin halleriyle duygudan duyguya sürüklendikten bir süre sonra, kabullenme aşamasına geçmiş, daha sağlıklı düşünebilmiş ve şunları fark etmeye başlamıştım. Bir insanla ilişkini bitirmek veya arkadaşlığına/ilişkine bir süre ara vermeyi istemek (karşı taraf hala seni bekliyorsa) için büyük bir sorun veya geri dönülmez davranışlar gerekmiyor. Sürekli değişim içinde olan yaşam şartları ve kişisel gelişimimiz, içinde bulunduğumuz çevreye uyumlanmamıza engel olabilir, çevreden veya kişilerden artık beslenememe halini ortaya çıkarabilir, konuşabilecek, paylaşılabilecek ortak zevkler azalabilir ve tüm bunlar ait hissetmediğin bir alanda kalmaya kendini zorlayarak hem kendine hem karşı tarafa bir haksızlığı doğurup yaşam kaliteni düşürebilir, bir zaman sonra içsel bir şiddete dönüşebilir. Durum buyken bir ilişkinin, bir arkadaşlığın içinde kalmayı istememek bir insanın kendine verebileceği en güzel öz bakımlardan biridir. Diğer en güzel şeyse, bunu yaparken karşındaki insana/insanlara, duygularını, hissettiklerini içten bir dürüstlükle açıklamak ve durumu her iki taraf için de daha kolay anlaşılır ve kabul edilebilir bir hale getirmektir. Kendine öz sevgi gösterirken karşındakine psikolojik şiddet uygulamadığına aman dikkat😊
