Evvelden biri benden bir şey istediğinde, yapmaktan hoşlanmadığım bir şey bile olsa tamam der, yalnız kaldığımda o işi yapmak istemediğim için öfkelenir, söylenir dururdum. Ama rica ya bu, yine de isteyen kişiye karşı mutlu gözükürdüm. Böyle böyle yapmak istemediğim halde yapmak zorunda hissettiğim şeyler bana çok zarar verdi. Zamanla mutsuz ve düşük enerjili birine dönüştüm🙍🏻♀️
Bir süre sonra, “hayır” diyebilmek üzerine çalışmaya başladım. Fakat duygularım üzerine hiç çalışmadığım için bu kez yapmak istemediğim şeyler olduğunda, açığa çıkan öfke duygusu ve söylenme eylemini, benden bir şeyler rica eden kişilere karşı göstermeye başladım. Bu hem karşımdakileri üzdü hem de aşırı tepki gösterdiğim ve karşımdakileri üzdüğüm için kendime daha çok öfkelendim ve daha çok zarar gördüm.🙄
Birileri benden, konfor alanımdan çıkmam gereken şeyler istediğinde neden bu kadar sinirlendiğime dair iç görü geliştirmeye başladıktan sonra, esasında duygularımı tanımaya ve kendimi gözlemlemeye, neye, neden, hangi duyguyla, ne derece karşılık verdiğimi anlamaya başladıktan sonra, tepkilerimi daha doğrucu bi yerden vermeye başladım. Daha bilinçli ve daha farkında bir yerden.😌
Bu hemen olmadı. Zaten henüz olmadı da üzerinde çalışıyorum.
Ama görüyorsun ve fark ediyorsun. Orada bir yerde, sende bir şeyler dönüşüyor🌱 ve bu daha sana ait, daha senden bir parçanın uyanmasına vesile olan şeye vakit ayırmak, ekmek gibi su gibi yaşamsal ihtiyacın haline dönüşüyor. Ve bu iyi, bu çok iyi 😊
