İlerlemeyen bir trafikte taksiden dışarıyı seyrediyorum.
Okul forması giymiş küçük bir çocuk kaldırımda yürürken
bir çöp konteynerının yanına yaklaştı.
Kapağı kapalı olan konteynerın pedalına bastı.
Çöp atacak zannettim ama ayağını çekerek kapadı kapağı.
Sonra yeniden açtı kapadı, açtı kapadı.
Bu açma kapama esnasında kafasını da eğlenerek senkronize bir şekilde sallamaya başladı.
Güldü kendi kendine.
Son kapamayla birlikte
kafasını da selamlar gibi eğdi
ve yoluna devam etti.
Bu kadardı işte.
Kendi kendine hayatı güzelleştirmek bu kadardı.
Kendimiz üzerine yaptığımız tüm o çalışmalar, bence önünden geçerken çoğu zaman burnumuzu tıkadığımız o çöp kovasıyla bile kalabilmek, onunla da yaşama dair bir anı yaratabilmek🌱