"dur bak onu öyle yapma, şöyle yaparsan daha kolay olur senin için."
"ben öyle yaptığımda çok acımıştı, senin canın yanmasın, çözümü bu"
"yanlış yola saptın, yolu uzatırsın bak, geri dön bi önceki yola gir, orası kestirme."
dememeyi pratik etmek, insanların kendi yolculuğundan öğreneceklerinin önünü kesmemi engelliyor veya önünü açmamı sağlıyor. Bazen sunulan kolaylıklar, yaşamı zorlaştırmaktan başka bir şey olmuyor çünkü. Çünkü, belki bir ders vardı ordan alacağı, sen onu görmesini engellemiş oluyorsun.
Ah, çok zor biliyorum. Biliyorum çünkü ben de çok zorlanıyorum, "canın yanmasın, al bu hazır paketi kullan" demezken. İçimden bir şey öne atılıyor, zor durduruyorum.
O yarada bir öğreti, kabuğunda ayrı bir öğreti var. İyileşirken kabuğun dönüşmesinde apayrı bir öğreti. İzin vermeyi öğrenmeye çalışıyorum. Bu da benim pratiğim, alan açmayı pratik ediyorum. O da kendi yolunu yürüsün. O da kendi yolundan öğrensin. Yaramızdan, çabamızdan büyük öğretmen mi ola?
