Kendimle oturduğumda kendime dair inandığım çoğu düşüncemin ne kadar da öyle olmadığını görüp utanç duyduğum zamanlar oluyor. "Olduğumu sandığım kişi değilmişim ben" diyorum. Nazik diye tanımladığım kimi düşüncemin altından yargılayıcı bir yanım çıktığını görünce mahçup oluyorum.
Önceleri bu gizli yanlarımın keşfi beni öfkelendirirdi de (ikinci ok meselesi) ama sonra, deyim yerindeyse, kim olduğumu görmek, bende olan bu şeyle, bu öfke, bu yargıyla ne yapacağıma karar verme sorumluluğunu almamı da sağladı. "Hmm evet şimdi bu var ve bununla ne yapıyoruz?" diyebilmeye başladım. Bu nedenle kendimle oturmayı bir keşif yolculuğuna benzetiyorum. E ben de cesur kaşif mi oluyorum o zaman🧐 kaşif olabilir ama cesuuuur🤔 cesur cesur evet tamam cesur çok cesur🤓
