parkurun içinde

Bugün sabah koşu yaparken iki kere parkurun sağ tarafından çimene doğru giriş yaptım. “Hay Allah” dedim kendi kendime “dengem bozuluyor herhalde.”

Bir süre sonra ikinci fotoğrafta göreceğiniz üzere parkurun hep sağ tarafındaki bitiş çizgisinde koştuğumu/yürüdüğümü fark ettim.

Birden kendimi emaneten oradaymışım gibi hissettim. Her an çıkabilirmişim, her an oyun dışı olabilirmişim gibi. Neden parkurun ortasından yürümüyor olabileceğimi araştırdığımdaysa “koşanlara engel olmamak için” diye bir cevap geldi kendimden. Şok oldum. Ben sanki oraya koşmaya gitmemişim gibi. Benim yerim burası değilmiş gibi veya ne bileyim orada koşmak benim hakkım değilmiş gibi. “Engel olmayayım koşmanıza” der gibi “Aman o da gelsin sizinle” denmiş ve bundan hiç memnun olmayan ablalarının yanına itiştirilmiş çocuk gibi hissettim.

İçimde konu konuyu açtıkça, çok kırılgan bi şekilde yaşamda kendimi birçok konuda böyle kıyıda köşede kalmış hissettiğimi fark ettim. Üzerine bol bol düşünmem, tefekkür etmem ve çalışmam için bir kapı daha aralandı içimde ve en azından bugünlük yapabileceğim minik bir adım olarak koşunun geri kalan kısmına parkurun içinde devam ettim❣️